Περίπατος στον Οπωρώνα
Αυτή η μικρή ελαιογραφία του 1901, με τα λαμπερά χρώματα και τη γρήγορη εκτέλεση, δημιουργήθηκε στο τέλος της σταδιοδρομίας του Camille Pissarro· ο καλλιτέχνης πέθανε το 1903, ζωγραφίζοντας ακόμη και τις τελευταίες του στιγμές. Ως προς το θέμα και τον αυθορμητισμό της εικαστικής του έκφρασης, το έργο παραμένει κατά βάση ιμπρεσιονιστικό, πιο κοντά στους πρώιμους πίνακες του Pissarro που αποτύπωναν γυναίκες και παιδιά σε δημόσιους ή ιδιωτικούς κήπους, μορφές χαρακτηριστικές της εποχής τους, αποπνέοντας τη νατουραλιστική αίσθηση που τόσο θαύμαζε ο Émile Zola. Ωστόσο, ο Pissarro πάντοτε παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τους πειραματισμούς των νεότερων καλλιτεχνών. Γύρω στο 1885 ενστερνίστηκε τις νέες θεωρίες που υποστήριζαν οι Georges Seurat (1859- 1891) και Paul Signac (1863-1935) και τους προσκάλεσε στην όγδοη και τελευταία έκθεση των Ιμπρεσιονιστών το 1886. Ο Pissarro υιοθέτησε την αρχή του Ντιβιζιονισμού σύμφωνα με την οποία οι πινελιές διαχωρίζονται σε στοιχεία καθαρού χρώματος, που αντιπαραβάλλονται επάνω στον καμβά και έπειτα σμίγουν, δημιουργώντας ένα οπτικό αποτέλεσμα πολύ πιο φωτεινό από εκείνο που προέρχεται από την ανάμειξη χρωμάτων στην παλέτα. Ο Pissarro φρόντιζε επίσης ιδιαίτερα τον ρυθμό και την εκφραστικότητα της γραμμής του. Η συγκεκριμένη μέθοδος, χαρακτηριστική εκείνων των καλλιτεχνών που έγιναν γνωστοί ως Νεοϊμπρεσιονιστές, βρήκε την ιδεώδη εφαρμογή της στη μεγάλη σύνθεση Un Dimanche à la Grande Jatte (Art Institute of Chicago) του Seurat που παρουσιάστηκε το 1886. Όμως ο Pissarro δεν άργησε να την αποκηρύξει, καθώς δεν ταίριαζε με τη διαισθητική ιδιοσυγκρασία του.
Εντούτοις, αυτή η σύντομη εμπειρία άφησε τα ίχνη της στο ύφος του ζωγράφου: η παλέτα του έγινε πιο ζωηρή, ενώ η «σπασμένη», δυναμική πινελιά του προσέδιδε χαρακτηριστική ζωντάνια στα έργα του. Ακόμη και αν, στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Pissarro αφιερώθηκε στις τοπιογραφικές απόψεις του Παρισιού και της Ρουέν, ή των λιμανιών της Χάβρης και της Διέπης, παρέμεινε πιστός στην υπαιθριστική θεμα- τολογία της πρώιμης περιόδου του. Εγκατεστημένος στην Éragny-sur-Epte, σχετικά κοντά στην Pontoise, βρήκε στην εξοχή γύρω από το σπίτι του μια ανεξάντλητη πηγή ζωγραφικών θεμάτων. Ένα προσωπικό στιγμιότυπο σχεδιασμένο με σταθερό χέρι αλλά με μια κάπως παιχνιδιάρικη διάθεση, ο Περίπατος στον Οπωρώνα συνιστά ένα άριστο δείγμα του ύστερου εικαστικού ύφους του Pissarro. Με τα περίτεχνα καπέλα τους και τα ενδύματα της πόλης στην εξοχή, βυθισμένες στη θαλερή, καλοκαιρινή βλάστηση, οι δύο ανθρώπινες φιγούρες παραπέμπουν σε μια απλουστευμένη, απέρριτη, αναθεωρημένη εκδοχή τυπικών ιμπρεσιονιστικών θεμάτων, όπως αυτά που αποδίδει ο Claude Monet (1840-1926) και η Berthe Morisot (1841-1895), ακόμη και ο Pierre-Auguste Renoir (1841-1919).