De balletklas
La classe de danse (De balletklas) is een schilderij van de Franse impressionistische kunstschilder Edgar Degas, geschilderd in 1873-1876, olieverf op doek, 85,5 × 75 centimeter groot. Het toont de ballerina's van het corps van de Opera van Parijs, wachtend op de beoordeling van hun leraar Jules Perrot. Graaf Isaac de Camondo, een bekend verzamelaar van impressionistische kunst, liet het schilderij in 1911 na aan het Louvre. Sinds 1986 bevindt het zich in het Musée d'Orsay te Parijs. Een variant van het schilderij is te zien in het Metropolitan Museum of Art in New York.
Afbeelding De balletklas toont de ballerina´s van het corps van de Opera van Parijs, wachtend op de beoordeling van hun leraar Jules Perrot. De zaal wordt verlicht door een groot, onzichtbaar raam, rechts. Duidelijk zichtbaar is dat de les ten einde loopt. De ballerina's zijn moe en schenken al lang niet meer de volle aandacht aan hun leraar. De danseressen krabben hun rug, rekken zich uit, frunniken aan een oorbel of schikken hun kleding. Het lijkt alsof ze zich niet bewust zijn van het spiedende oog van de schilder en heimelijk worden bespied. Ze worden stuk voor stuk weergegeven als individuen, minder abstract dan in veel van zijn andere werken, maar wel nadrukkelijk 'vanuit afstand'. De figuur van Perrot, die in die tijd al was gestopt met lesgeven, werd overigens pas in 1875 aan het schilderij toegevoegd, op basis van een eerdere schets die hij ook gebruikte voor de variant van het schilderij voor Faure. Opvallend zijn ook de diverse details in het werk, zoals het roze licht op de kuit van de danseres op de voorgrond, het hondje, de waterkan en de zorgvuldig uitgewerkte pilasters.
Compositie De balletklas is geschilderd vanuit een opvallend laag gezichtspunt, waaruit de invloed van de Japanse kunst blijkt. Van daaruit wordt de compositie in verschillende richtingen uitgewerkt. In het midden zijn de ogen gericht op Perrot, die overigens opvallend decentraal is gepositioneerd. De lege vloerruimte diagonaal rechts is kenmerkend voor veel van Degas' werken en contrasteert met de drukke gedetailleerdheid van de danseressen op de achtergrond. Er is een duidelijk verticale dominantie. Perrots rechte gestalte wordt weerspiegeld in de staande dansers en nog eens versterkt door de marmeren pilaar langs de wand. Een diepe diagonaal loopt van de twee danseressen op de voorgrond via de vloerplanken en de muur naar de danseressen achter in de hoek, min of meer als een spiegelbeeld van het meisje op de piano. Verspreid over het werk zijn rode details verdeeld. Opvallend zijn ook de afsnijdingen aan alle kanten van het werk. De algehele opzet maakt een asymmetrische indruk, maar in de combinatie van compositorische elementen is een grote zorgvuldigheid waarneembaar. Het toont een sterke drang tot vernieuwing, die in menig opzicht preludeerde op het latere modernisme.