The Lady of Shalott (Tennyson)

"The Lady of Shalott" is een in 1833 gepubliceerd gedicht van Alfred Tennyson (1809-1892). Net als "Sir Lancelot en Queen Guinevere" en "Galahad" is ook dit gedicht losjes op de Arthurlegende gebaseerd. Shalott is de verengelste naam van het Italiaanse Donna di Scalotta.

Er bestaan twee versies van het gedicht: het origineel uit 1833 met twintig stanza's en een versie uit 1842 met negentien stanza's.

De legende van Elaine van Astolat zoals verhaald in een dertiende-eeuwse Italiaanse novelle met de titel Donna di Scalotta (No. lxxxi in de bundel Cento Novelle Antiche. Tennyson legde de nadruk op de opsluiting in de toren en haar door hem aan de legende toegevoegde besluit om haar isolement koste wat het kost te verbreken.

De betoverde naamloze edelvrouw zit met haar rug naar het raam in een door water omringde toren aan haar weefgetouw. Zij weet dat zij de werkelijkheid, waaronder het nabijgelegen Camelot, alleen in de spiegel mag aanschouwen. Zo zij uit het raam zou kijken zou de betovering worden verbroken en haar noodlot, in het gedicht onbenoemd, maar het betreft een vroege dood, vervuld worden. Wanneer zij in de spiegel de onweerstaanbaar knappe Lancelot voorbij ziet rijden kan zij zich niet langer beheersen. De spiegel breekt op het ogenblik dat zij naar buiten kijkt.

De dame laat zich in het gedicht van Tennyson op een boot naar Camelot drijven. Onderweg sterft zij.

De autograaf van het gedicht is in Tennysons eigen handschrift bewaard gebleven en berust in de verzameling manuscripten in de bibliotheek van het Trinity College van de Universiteit van Cambridge.